De alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee ging niet door. Het had niet hard genoeg gevroren, de dooi was reeds ingezet. De Elfstedentocht is een van de eerste slachtoffers van onze loeihete planeet, en nu de toekomst van de alternatieve tocht op de Weissensee eveneens op de tocht lijkt te staan, is de vernietiging van de mensheid opnieuw dichterbij.
Op de dag van de afgelasting werd ons noodlot bezegeld door wetenschappers die ons de erbarmelijke staat van de wereld al decennia proberen duidelijk te maken door middel van een voorwerp dat iedereen kent en begrijpt: een klok. Tijd is geld. Tijd is eindig. Tijd is het krieken van de dag en het doven van het licht. De doemdagklok ging een seconde vooruit, het is nu 89 seconden voor middernacht; symbool voor het einde van onze soort, veroorzaakt door onze soort.
En toen was daar ook nog het recentste klimaatrapport van het KNMI, waarover ik las in deze krant. Afgelopen jaar brak de gemiddelde mondiale temperatuur door het plafond van 1,5 graden sinds de industriële revolutie, Nederland was zelfs bijna 3 graden warmer. Het aantal dagen vorst was kleiner dan ooit, voor het tweede jaar op rij hadden we geen enkele ijsdag. De kans op een Elfstedentocht in eigen land raakt almaar verder uit zicht, de kans op uitsterven wordt almaar groter.
Vakkundig negeren we alle signalen van ons veranderende klimaat. Geen ijs meer op de sloten, bosbranden woeden in de winter. Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, zwengelt de economie aan als een ouderwetse verbrandingsmotor uit angst voor Amerikaanse en Chinese dominantie. De EU zal zich houden aan de klimaatdoelen, zei Von der Leyen, maar iedereen weet dat groene groei nooit groen is geweest – en ook nooit groen zal worden.
Volgens de Europese Unie is er een oplossing, een heus paard van Troje om de klimaatcrisis te bezweren: de sport. De EU schreef een half jaar geleden op zijn website: ‘Sport is een integraal onderdeel van de Europese cultuur, met de kracht om mensen en hele naties samen te brengen.’ En even verderop: ‘Het potentieel van sport om het klimaat te helpen, gaat niet alleen over het verkleinen van de CO2-voetafdruk van evenementen, maar ook over het bevorderen van klimaatbewustzijn en actie onder de miljoenen sportfans.’
Ik zie het potentieel, ik erken het belang, hoewel ik het moeilijk te verkroppen vind dat sommige mensen schijnbaar meer aannemen van een atleet die zich zorgen maakt om het klimaat dan een stel hoogleraren en hun doemdagklok. Afijn, ieder zijn ding. Ik geloof namelijk wel degelijk dat sportevenementen kunnen bijdragen aan de gemeenschapszin die zo nodig is om klimaatverandering af te remmen; sport brengt mensen van allerlei culturele en economische achtergronden samen, en gemeenschapszin is de basis om uit deze crisis te geraken. Nietwaar?
Langzamerhand neemt mijn twijfel toe. Als de sport ons klimaatbewustzijn moet bevorderen, dan moet er nog wel worden gesport. En dat is nou net waar het aan ontbreekt, nu zelfs het ijs op de Weissensee niet dik genoeg blijkt te zijn, nu de EU zijn klimaatbeleid ondermijnt ten behoeve van economisch gewin. Op die momenten komt niemand samen, op die momenten organiseren we enkel onze eigen verdeeldheid en ondergang.